پـــردل روســتــائــی
۰۸ مارچ ۲۰۱۸
به گرامیداشت ۸ مارچ، روز همبستگی مبارزاتی زنان
هشتم مارچ روز جهانی زن حاصل مبارزات طولانی میلیون ها کارگر زن که در برابر بی عدالتی اجتماعی، اقتصادی، تبعیض جنسی، کار زیاد با حقوق کم، اوقات بیشتر کار، شرایط نامناسب کار و استثمار که از سوی صاحبان کار خانه ها بالای کارگران اعمال می شد، می باشد. اگر مکث مختصری تاریخی در مورد داشته باشیم می بینیم که: زنان کارگر پارچه بافی و لباس دوزی شهر نیویارک در ۸ مارچ ۱۸۵۷ در خیابان ها ریختند و دست به تظاهرات زدند که به شدت زنان کارگر مورد لت و کوب پولیس قرار گرفتند و عده ای از آن ها از کار اخراج شدند، صاحبان کارگاه های تولیدی در انتقام از اعتصاب کارگران محدودیتی های سختی را بالای کارگران وضع نمودند، که خود سبب وحدت، هماهنگی و ایجاد اتحادیه های کارگری گردید، چنانچه در سال ۱۶۰۸ زنان کارگر نساجی کتان سازی شهر نیویارک به یاد قیام زنان کارگر بر علیه ستم صاحبان کار و همبستگی زنان کار گر جهان دست به اعتصاب زدند، زنان کارگر توسط صاحبان و نگهبانان، کارگاه تولیدی در داخل کار کارگاه محبوس شدند و همزمان کارگاه آتش گرفت و ۱۲۹ زنان کارگر در آتش سوختند. که در سنگر اعتصاب و مبارزه برعلیه استثمار و ارزش اضافی و ستم طبقاتی در بین دود آتش سوختند، ولی از خواست و آرمان برحق خود بر نگشتند و با خاکستر خود این روز را در صفحات تاریخ حک نمودند.
سرکوب جنبش زنان کارگر و مقاومت شان یک رویداد سیاسی و طبقاتی بود. جنبش ها و اتحادیه های کارگری، نهاد های زنان همه ساله این روز را با گردهمائی های بزرگ و اعتراضات وسیع با ابعاد گسترده رسیدن به خواست های برحق کارگران تجلیل می کردند توسعه اتحادیه ها کارگری انجمن ها و جنبش های زنان در نهاد های تولیدی کشور های مختلف سرمایه دارای اوج گرفت، چنانچه در ۲۷ اگست سال ۱۹۱۰ در دومین کنفرانس بین المللی زنان سوسیالیست، کلارا زیتکین یک تن از رهبران زن مبارز آلمانی ۱۹ مارچ را به عنوان روز زن به انترناسیونال دوم پیشنهاد کرد که در اکثریت آرای تصویب شد. چنانچه در ۱۹ مارچ ۱۹۱۱ زنان کار گر در خیابان های آلمان، اتریش، سویس، و دانمارک با گرامی داشت و همبستگی زنان تحت ستم جهان، به راهپیمائی، اعتصاب و تظاهرات پرداختند که از هیبت آن لرزه بر اندام صاحبان کارگاه های تولیدی و استثمار کنندگان افتاد، نیرو های پولیس به تظاهرات حمله بردند و زنان را سرکوب و دستگیر کردند. سرانجام زنان مبارز توانستند پس از یک یک مبارزۀ طولانی در ۱۹۱۳ هشتم مارچ را به نام روز همبستگی جهانی زن مسمی سازند. این روز همه ساله با اشتراک میلیون ها زن و مرد در سراسر جهان با اعتصابات، اعتراضات، راپیمائی های گسترده بر علیه ظلم،بیعدالتی، ستم و استبداد، استثمار کارفرمان مبارزه کردند و همبستگی در جنبش زنان کارگر شکل جهانی گرفت. چنانچه در سال۱۹۱۷ در روسیه تظاهرات زنان کارگر در پتروگراد علیه بیکاری، فقر گرسنگی و فلاکت و رژیم تزاریسم صورت گرفت که باعث همبستگی طبقۀ کارگر شد و اعتصاب عمومی خلق زحمتکش گردید و ۸ مارچ ۱۹۱۷ به یک روزماندگار تاریخ آن کشور شد. و در سال ۱۹۲۱ در انترناسیونال سوم کمونیستی ۸ مارچ به عنوان روز همبستگی زنان جهان به تصویب رسید. جنبش جهانی زن رسالت تاریخی و سمت سوی جهانی یافت، و فریاد و اعتراضات خود را در برابر استعمار و استبداد جهانی دربسی از نقاط جهان، بلند کرد. که نمود آن این که هواداران آن جنبش در ۸ مارچ ۱۹۶۹ در دانشگاه برکلی امریکا جمع شدند و بر علیه تجاوز امریکا بر ویتنام تظاهرات نمودند. بعد ار فروکش جنبش های انقلابی، مترقی و آزادیخواهی، جنبش جهانی زنان از ماهیت ضد استبدادی و ضد استعماریش کاسته شد و در سال ۱۹۷۷ سازمان ملل متحد در قطعنامه ای ۸ مارچ را با عنوان روز حقوق زن مسمی نمود. با وجود قیام ها، فداکاری ها،جانثاری ها، رشادت ها،... حق طلبانه زنان در ادوار تاریخ، ستم بر زن از بین نرفته است.
ولی درکشور ما افغانستان سالیان سال است که فرهنگ و سنن خرافی فئودالی حاکم است، جوانه های ترقی و و پیشرفت اقتصادی را سد کرده و مانع بزرگ نیرو های های بالنده شدند و کشور ما را با وجود داشتن افزار پیشرفت و ترقی عقب نگهداشته اند و بنابر فرهنگ مسلط منحط فئودالی و نیمه فئودالی، مستعمره و نیمه مستعمره و سلطه و ستم مذهبی بر کلیه شئون زندگی جاماعه به ویژه زنان، زن در چهار دیواری این سنن خرافی محصور است و چهل سال قبل که دختران راهی مکتب شدند، سر و روی دختران با اسید پاشی جرثومه های بنیاد گرایان اخوانی رو به رو شدند و امروز هم از شر آدم ربائی، اختطاف، سنگسار، حلق آویز، تجاوز جنسی، آزار واذیت، جبر اقتصادی، تعبیض قومی و لسانی، خود کشی و خود سوزی، معتاد مواد مخدر، مبتلا به مرض کشنده ایدز، قربانی میدان های جنگ اشغالگران امپریالیست امریکا و ناتو و لاشخوران دولت مزدور و تباه کاران اخوانی و ابسته به امپریالیسم در آمان نبوده و مجبور به ترک خانه و کاشانه های شخصی و مهاجرت های دومدار اجباری روی عوامل جنگ، فقر و بیکاری و گرسنگی تحمیلی شده اند.
اشغالگران امپریالیسم امریکا و ناتو در جهت رسیدن به اهداف امپریالیستی در منطقه همراه با خیر سران دولت مستعمراتی و جرثومه های اخوانی جنایات تکان دهنده ای را بالای زن و مرد زحمت کشاین کشور روا داشته اند، که قلم از نوشتن آن می شرمد و زبان از گفتنش. جناستکاران اخوان اتظیمی، طالبی و داعشی با عملکرد های انتحاری، انفجاری، سنگسار، تجاوز جنسی، ترور، قتل، سوزاندن کتاب و مکاتب دخترانه، اختطاف دختران،... فقط و فقط زن ستیزی قرون وسطائی خود را در قرن بیست و یک در انظار مردم افغانستان و جهان به نمایش گذاشته اند. همه این مصائب و جنایات ضد بشری توسط امپریالیسم و عمال اسلامی اش در حالی انجام می شود که امپریالیسم امریکا و طوطیان سخنگوی دولت مستعمراتی و نهاد های مستعمراتی زیر نام حقوق بشر، حقوق زن، احزاب سیاسی، جامعۀ مدنی و هر عنوان دیگری، خاک به چشم مردم ستمدیده و به ویژه زنان ستمکش کشور ما می زنند.
مرگ بر امپریالیسم و ارتجاع!
وحدت رزمندۀ زحمتکشان زن و مرد کشور زیر رهبری مترقی، ضامن پیروزی بر استعمار و ارتجاع است!